| Aantekeningen |
- artikel GVA
Gentse muzikant Tiny Legs Tim (44) overleden: ‘De stem van een volledig nieuwe bluesgeneratie’
Tiny Legs TimBeeld Wannes Nimmegeers
Bluesmuzikant Tiny Legs Tim - Tim De Graeve - is vandaag overleden. Hij werd maar 44 jaar. Tim was een virtuoos in zijn genre, en alom geliefd. Hij was ook de bezieler van het Gentse bluescafé Missy Sippy. De leveraandoening waar hij al lang aan leed, is hem fataal geworden. De verslagenheid is groot.
Redactie25 mei 2022, 20:07
Tiny Legs Tim was een gevestigde waarde. Hij had 7 albums op zijn naam staan, inclusief een lockdownalbum, en kon bogen op een ijzersterke live-reputatie. Meer dan eens liet hij zalen uit hun voegen barsten. Omdat hij er ook in slaagde een niet-blues publiek te bekoren, wist hij zelfs airplay op Radio 1 te versieren, en werd hij zelfs gevraagd om te spelen in De Zevende Dag. Ook mocht hij voorprogramma’s doen voor artiesten als Richard Thompson en Pete Doherty.
Klein en mager
De Graeve was oorspronkelijk afkomstig uit het dorpje Westouter, en kwam zoals zovelen terecht in Gent door zijn studies aan de universiteit. “Ik heb biologie gestudeerd en een tijdje als leerkracht gewerkt. Ondertussen woon ik al meer dan 20 jaar in Gent”, vertelde hij eerder aan Het Laatste Nieuws. Hij kreeg in zijn jonge jaren een leveraandoening, die hem vaak in het Gentse UZ deed belanden. Diezelfde aandoening gaf hem ook, zoals hij het zelf plastisch uitdrukte, ‘de ballen om volledig voor zijn muziek te gaan’. Alcohol drinken mocht hij al jaren niet meer, maar dat stoorde hem niet. Zijn artiestennaam, Tiny Legs, verwees ook effectief naar zijn kleine en magere verschijning, nog zo’n gevolg van zijn leverziekte.
Die ziekte is hem nu fataal geworden. Tim lag al anderhalve maand in het ziekenhuis, en was behoorlijk verzwakt. Hij had een nieuwe lever nodig, maar zijn lichaam kon die zware operatie niet meer aan. Bevriende muzikanten en artiesten reageren met grote verslagenheid op zijn overlijden. “Die jongen was de Roland van de toekomst", verwoordt vocalist Stefaan De Winter.
ADVERTENTIE
Nieuwe blues in Gent
In Missy Sippy is de sfeer dan ook verslagen. Een liveconcert van Tim knalt door de boxen, een magere troost voor wat hier regelmatig op het kleine podium te zien was. “Ongelooflijk dat we hem nu moeten verliezen”, klinkt het. “Hij was de stem van een volledig nieuwe bluesgeneratie in Gent. In dit café heeft hij een heel platform gecreëerd. Zoveel mensen keken naar hem op en zagen hem als inspiratiebron”.
Intussen passeren in Klein Turkije aan de lopende band mensen die Tim gekend hebben, die nu steun zoeken bij elkaar en bij zijn muziek. Nog de hele avond wordt hier Tiny Legs Tim gedraaid, een eerbetoon aan rasechte blues. It’s all over now schalt door de straat.
Artikel De Standaard
Gentse bluesmuzikant Tiny Legs Tim overleden: ‘Zijn ziel zal altijd bij ons zijn’
25/05/2022 om 19:57 door Sander Luyten en Geert Neyt
•
•
•
•
•
•
Tiny Legs Tim in 2016. Foto: Steven Hendrix
De Gentse bluesmuzikant Tiny Legs Tim - artiestennaam van Tim De Graeve - is woensdag overleden. Tijdens een operatie begaf zijn hart het, hij was pas 44 jaar oud. ‘Hij was niet alleen de beste bluesmuzikant van ons land, maar maakte de muziek ook weer hip voor jongeren.’
De Graeve kampte al sinds zijn adolescentie met een ernstige leveraandoening en is overleden tijdens een levertransplantatie. ‘De machinerie van zijn lichaam heeft het laten afweten, maar zijn ziel is bij ons en zal altijd bij ons zijn’, laat zijn familie weten in een mededeling. ‘Tim is er niet meer. Hij is vanmiddag gestorven als gevolg van een hartstilstand tijdens de operatie. Dank voor alle steun en positieve energie de voorbije dagen. Tim is vol goede moed vertrokken naar de operatie vanmorgen en nu naar de rust voor altijd.’
Zijn artiestennaam verwijst ook naar zijn ziekte: hij kreeg er magere benen van. Op 23-jarige leeftijd onderging hij een levertransplantatie, waarop een lange revalidatie volgde, verwikkelingen, en, goed vier jaar later, een tweede transplantatie. ‘Die tweede transplantatie was mijn redding, maar ik heb op bepaalde momenten heel diep gezeten, het heeft een paar keer aan een zijden draadje gehangen’, vertelde hij daar enkele jaren geleden over.
De laatste tijd ging het opnieuw slechter met hem. ‘Enkele weken geleden was hij beginnen sukkelen en had hij een infectie opgelopen’, zegt Griet De Blende, die het internationaal management van Tiny Legs Tim regelde. ‘Hij lag al een tijd in het ziekenhuis en zou vandaag een nieuwe levertransplantatie ondergaan. Niemand had gedacht dat het fataal zou aflopen.’
Er is een fout opgetreden.
Bekijk deze video op www.youtube.com of zet JavaScript aan als dit uitstaat in je browser.
Noem een bluesfestival in ons land en Tiny Legs Tim heeft er gespeeld. Ook de Gentse Feesten kenden geen geheimen voor de ingeweken West-Vlaming met een verleden als leraar biologie. Op sociale media reageren fans, organisatoren en bevriende muzikanten verslagen. ‘Het ga je goed lieve Tim, je stond deze zomer nog vier keer op ons podium, ge bracht schoonheid en diepgang, kleur in zoveel verschillende tinten. Bedankt vriend’, schrijft Stefaan De Winter.
‘Hij was mijn beste vriend en beste vriendin tegelijk en ook getuige op mijn huwelijk’, zegt Marie Follebout, uitbaatster van het café Missy Sippy, waar Tiny Legs Tim vaak optrad. ‘Ik heb hem twaalf jaar geleden leren kennen in de Hotsy Totsy. Het klikte fantastisch goed en we zijn vrienden voor het leven geworden.’
Tiny Legs Tim lag mee aan de basis van de Missy Sippy. ‘Zonder hem zou het café nooit geopend zijn’, zegt Marie. ‘Hij was onze raadgever en huismuzikant. Tim ademde blues en was de beste bluesartiest van ons land. Hij heeft de muziek opengetrokken zodat het niet enkel muziek voor oude knarren was, maar ook hip werd bij de jeugd. Nu hij overleden is, valt een fundament van de Missy Sippy weg.’
‘Alle klanten en muzikanten vroegen zich af waarom Tim de afgelopen weken niet kwam jammen in het café. Maar Tim had al vele jaren voor zijn leven moeten vechten. Zijn laatste gevecht heeft hij helaas niet overleefd.’
artikel
Tiny Legs Tim [Tim de Graeve] – Leefde zijn droom
Marijn mei 27, 2022
In de derde Blueskrant die we uitgaven in 2015 interviewden we Tiny Legs Tim. Een bijzondere ontmoeting met een zeer, innemende, aimabele, avontuurlijke, lieve man. Een bluesconnaisseur pur sang, die musiceerde vanuit het diepste van zijn ziel, labelbaas en bezieler van de Vlaamse blues en rootsscene. In Gent is Tim De Graeve [Tiny Legs Tim] op 25 mei jl. op 44-jarige leeftijd overleden. Graag delen we onze eerste ontmoeting met Tim op deze website en wensen we familie, vrienden, collega’s en iedereen die Tim in zijn hart draagt veel sterkte toe.
Tiny Legs Tim | Foto Wannes Nimmegeers
2 oktober 2015 – Dijkmagazijn – Festival de Oversteek – Bemmel
Het is een koude dag en de wind jaagt ijzig over de dijk. Wanneer we aan komen lopen zien we Tim in de verte. Met zijn handen diep in zijn zaken slentert hij eenzaam over de kale, koude dijk. Zijn silhouet tekent scherp af tegen een verlaten achtergrond. Als dit geen blues is weten wij het ook niet meer. We nemen plaats aan een picknick tafel aan de rand van de dijk. Het is droog maar guur en we warmen onze handen aan een kop koffie.
Tiny Legs Tim is de Vlaamse bluesmuzikant Tim De Graeve. Tim zwerft als one man band door Europa en speelde samen met artiesten als The North Mississippi Allstars en Ian Siegal. Daarnaast is hij samen met Lightnin’ Guy verantwoordelijk voor en ambassadeur van een inmiddels levendige bluesscene in Gent.
Ook op Festival De Oversteek speelt Tim solo, zichzelf begeleidend op gitaar en stampend met de hakken van zijn laarzen. Hij heeft inmiddels een aantal cd’s op zijn naam staan, waarvan de laatste ‘Stepping Up’ eind februari 2015 uitkwam. Wij spraken met Tim over zijn leven, zijn crossroad en hoe de oude gitaar van zijn opa weer tot leven kwam.
“Ik ben geboren in 1978 en in de jaren negentig opgegroeid met grungemuziek maar de blues is altijd aanwezig geweest in mijn leven. Mijn vader komt uit mei 1968, dat zegt misschien wel genoeg. Legerdienst opgezegd, burgerdienst opgezegd, kortom de generatie die het systeem wilde veranderen door te stoppen met hun studie. Mijn vader was één van de weinigen die dat effectief ook deed. Hij had veel platen en muziek, vooral jazz en klassiek, maar ook een stuk of zes bluesalbums waaronder Blind Lemon, Jefferson, Lightnin’ Hopkins, Mississippi John Hurt. Ook al begreep ik er inhoudelijk nog niet veel van, die sound van de oude zwarte blues trekt me al aan vanaf voordat ik het me herinner. Ik verstond geen Engels, ik begreep nog niets van de historische achtergronden maar het zette iets in mij in gang. Dan gaat het louter over de universele waarde die die muziek heeft.”
De blues en een oude gitaar
“Toen ik vijf was vond ik een gitaar van mijn opa op zolder. Zelf kon hij niet meer spelen dus ik kreeg de gitaar mee. Toen ik acht was ging ik, met die oude gitaar, naar de muziekschool maar van hen moest ik een nieuwe, klassieke gitaar kopen. De oude belandde in een hoek. Het werd de gitaar die mee mocht op kamp. Dat instrument heeft afgezien, ongelofelijk, die sta ik nooit meer af. Ik speel er nog steeds op en heb hem nu ook bij me. En sinds die tijd speel ik dus al muziek. Mijn eerste optredens deed ik toen ik veertien was. Geïnspireerd door protestsong en singer-songwriters als Bob Dylan schreef ik eigen nummers. Daarnaast heb ik altijd geprobeerd blues te spelen maar dat ging moeizaam.
Foto: Nineke Loedeman
In de jaren negentig, nog voor het uitrollen van het internet, was er in mijn omgeving niemand bezig met blues. Dat was lastig, ik kreeg weinig input. Hier en daar pikte ik toch iets op en eind jaren negentig had ik een bluesrock trio waar ik echt leuke dingen mee heb gedaan. Daarnaast studeerde ik biologie en na mijn studie begon ik als leerkracht. Toen ging het mis, ik werd ziek.”
Crossroad
“Ik heb een aangeboren afwijking aan mijn lever en na mijn studie ging dat de verkeerde kant uit. In 2002 werd besloten dat ik een transplantatie nodig had. Ik kwam op een wachtlijst maar de situatie verergerde en het risico werd te groot. Toen heb ik een living related donatie gekregen van mijn moeder. Dat was heel onwezenlijk. In eerste instantie leek het allemaal goed te gaan maar op een gegeven moment is er toch een complicatie opgetreden en bleek ik slechter af dan voor de donatie. Dat heeft ettelijke jaren geduurd en ik ben in die periode een aantal keren echt door het oog van de naald gekropen. In 2007 werd ik opnieuw getransplanteerd en vanaf daar is de kentering gekomen en is het steeds beter geworden. In die zes jaar dat ik ziek geweest ben was het niet alleen maar slecht.
Foto: Erik Luyten
In de periodes dat het wat beter ging ben ik begonnen met teksten schrijven en muziek maken en in 2008 heb ik de gitaar van mijn grootvader herontdekt. Mijn grootvader was inmiddels overleden. Ik kon niet op zijn begrafenis zijn omdat ik in het ziekenhuis lag. Dat is één van de redenen dat ik per se op die gitaar wilde spelen. De enige manier was echter slideguitar. Daar heb ik heb mezelf op geworpen en ik heb me dat in een hele korte tijd eigen gemaakt. De periode van mijn ziekte was mijn crossroad. Dat was het moment in mijn leven dat het voor mij duidelijk werd dat ik geen compromissen meer zou sluiten. Ik sloot mijn pact met de duivel en heb letterlijk gevraagd; laat mij leven en ik besteed de rest van mijn leven aan de blues.”
Onverbiddelijk
“Wanneer je zes jaar uit de roulatie bent geweest kent niemand je meer, dan moet je vanaf nul beginnen. Mijn eerste optreden na mijn ziekte was op mijn verjaardag, november 2008. Ik weet het nog heel goed. Met vier nummers werd het een optreden van een kwartier en het was geweldig. Ook als was ik zelf niet helemaal tevreden, de mensen waren heel enthousiast en dat was de stimulans om door te gaan. Ik had inmiddels heel wat singer/songwriternummers geschreven en die ben ik eerst alleen gaan spelen, gewoon op een folkgitaar. Om dat te ondersteunen heb ik heb toen ook een band opgericht maar ik denk dat ik in die tijd redelijk onuitstaanbaar was. Ik moest van alles van mezelf en was vreselijk nerveus. Ik had zo’n ongelofelijke drive. Zes jaar lang had ik niets kunnen doen. Ik wilde die jaren die ik verloren had inhalen en ik was daar onverbiddelijk in. Als iets me tegenstond of mij achterop hield, veranderde ik dat. Het solo spelen gaf mij echter zoveel voldoening dat ik de band uiteindelijk heb opgedoekt. Ik heb een jaar of vier praktisch alleen maar solo gespeeld. Op mijn tweede album spelen een drummer en een bassist mee maar in de praktijk kwam het er toch op neer dat ik alleen optrad. Nu met de derde plaat heb ik echt wel een toffe band waarmee ik ook veel optredens doe. Het was wel echt weer wennen om samen te spelen maar ik sta er nu anders in. Ik ben er weer aan toe om dit te doen en ik heb een punt bereikt waarop ik muzikanten kan uitzoeken die ik nodig heb om dat te bereiken wat ik voor ogen heb. Dat scheelt tijd, ik hoef niet de muzikale identiteit van iemand proberen te veranderen. Ik weet nu dat ik kan zeggen; dat wat hij doet, dat moet hij komen doen, bij mij.”
Evenwichtspunt
“Bij mijn crossroads heb ik een pact gesloten. Tot nu toe ben ik mijn deel nagekomen, ik wijd mijn leven aan de muziek. Ik kan ervan leven. Mocht er niets gebeurt zijn dan had ik deze keuze mogelijk nooit gemaakt. Dan gaf ik nog les en was muziek een hobby. Door wat er allemaal is gebeurd werd ik voor de keuze gesteld ‘Wat wil je nu echt met je leven?’. Dat was voor mij wel duidelijk. Ik had niets om voor te vechten behalve deze keuze voor muziek. De artsen, mijn vechtlust en mijn pact hebben ervoor gezorgd dat ik er nu nog ben. En dat ik nu doe wat ik doe zorgt ervoor dat ik vrede heb met alles wat er is gebeurd.
Foto: Anton Coene
Natuurlijk heb ik het geluk dat ik alles alleen kan doen. Er zijn maar weinig artiesten die van hun muziek kunnen leven. Ik ben niet afhankelijk van andere muzikanten of een band en ik heb altijd alles, mits respectvol, aangenomen. Het is hard werken, het kost tijd en je moet het echt wel willen maar ik speel gewoon heel graag. Nu, met het derde album zit ik precies op een evenwichtspunt. Ik denk dat ik het moment bereikt heb dat de onrust verdwijnt. Ik leef mijn droom en heb voor mijn gevoel laten zien dat ik mijn ‘part of the deal’ na kom.”
Er is een fout opgetreden.
Bekijk deze video op www.youtube.com of zet JavaScript aan als dit uitstaat in je browser.
GitGo Blues Festival 2019
In 2019 nodigden wij [Dé Blueskrant] Tim uit om te komen spelen op het GitGo Blues Festival in Het Burgerweeshuis in Deventer. Het was een heerlijk weerzien met Tim en zijn band [waar ook Steven Troch deel van uitmaakte] Tim leverde een fantastische show af, energiek, gedreven, meeslepend en ronduit meesterlijk. Stijn van Baalen legde een deel vandeze show op 21 december 2019 vast voor ons.
Dé Blueskrant editie 23 | Bericht van Tim
In de rubriek ‘Hoe is het nu met’ vroegen we in april 2021 diverse ‘Vrienden van Dé Blueskrant’ hoe zij zich in de coronaperiode
|
Onze familiestambomen
1978 - 2022 (43 jaar)
