| Aantekeningen |
- rouwbericht
http://www.khhalle.be/wp4/wp-content/uploads/2016/07/DVN-29-webversie.pdf
Edmond Harnie:
de Halse jazzlegende vertelt
Peter François
In de jazz-wereld klinkt de naam van
Edmond Harnie nog steeds als een
klok. In een professionele carrière van
meer dan een halve eeuw werkte hij
samen met mensen als Roger Rose,
Eddie Warner, Jacques Hélian, Francis
Bay en Werner Müller. Deze jazz-
legende werd onlangs negentig jaar.
Tijd voor een terugblik op zijn goed-
gevulde leven.
Edmond Harnie heeft bijna zijn hele
carrière de Vlaams-Brabantse stad
Halle als thuisbasis gehad. Ik zoek hem
op in zijn huis in het Halse centrum.
Als ik aanbel ten huize Harnie komt er
eerst geen reactie. Een tweede poging
heeft meer succes. “Excuus, ik had u
niet gehoord; ik was aan het repete-
ren”. Negentig jaar of niet, Edmond
Harnie speelt nog elke dag.
De burgemeester en de mesthoop
Edmond Harnie: “Ik ben geboren op
‘Lamme Gisj’, net buiten het centrum
van Halle. Ik heb mijn vader niet ge-
kend. Die is verongelukt in de maand
juli, op zijn werk, en ik ben op 18
september 1920 geboren. Een vader,
ik weet niet wat dat is. Maar mijn
moeder was tegelijk een vader denk
ik. Ze moest haar mannetje staan met
vier kinderen, hé. Ik ga iets vertellen
dat je niet kan geloven. Er was een
conflict in de familie - ze wilden haar
de kinderen afnemen, en dat wou ze
niet. En de burgemeester kwam dat
arrangeren
, die ging dat
fixen
. Ik hoor
haar nog altijd zeggen, ik was klein
hoor, op een bepaald moment: “Bur-
gemeester, het gat van de metser – de
deur he – staat daar”. “Mie, ik ben
hier op mijn gemak binnen gekomen,
ik ga op mijn gemak buitengaan”. Ze
doet de deur open, ze pakt hem vast
en smijt hem op de mesthoop! “Dat
zal gevolgen hebben”, zei hij. “Da’s
niks, dan zal allema
n weten dat ik u
met uw knopen op de mesthoop ge-
smeten heb”. Er zijn nooit gevolgen
geweest... Dat was een formidabele
vrouw.
Maar ge moest potverdekke
nie komen
zieveren
. Maar ze had een
hart zo groot als de stad van Halle.
Ongelooflijk. Wij woonden langs de
‘Weg-Om’ en het enige huis in de
omtrek was dat van ons. Uitgeputte
bedevaarders riep ze binnen om uit te
rusten. Als de politiemannen ’s nachts
in de winter hun ronde deden kwa-
men ze soms schuilen tegen ons huis.
Dan stond ze op en maakte ze koffie.
–
8
–
‘Omdat muzikanten bier voor niks
krijgen’
Hoe ik met muziek begonnen ben?
Dat is heel komisch. Ik stapte ’s maan-
dags met mijn kameraad naar school –
we waren twee snotneuzen van een
jaar of tien. Zegt hij plotseling tegen
mij: “ik ga muziek leren”. “
Woevui
dad he
?”, antwoord ik in onvervalst
Hals. “Wel, ik was gisteren met mijn
pa en ma in café ‘Ba Torke Mies’ aan
de Paterskerk. En de harmonie is daar
komen spelen, omdat de muzikanten
bier voor niks krijgen”. De zondag
daarna zijn we naar de harmonie ge-
trokken om ons in te schrijven! Eerst
moesten we notenleer volgen - het
eerste boekje Solfège van Lemoine. Als
je dat uit had, kreeg je een instrument.
En toevallig was er bij ons thuis –
niemand wist hoe die daar gekomen
was – een cornet, dus ben ik cornet
gaan blazen. Vanaf mijn twaalfde kon
ik dan meespelen in het orkest, dat
was in 1932. Ik herinner mij nog goed
de dirigent, Raoul Beaumez.
Ne vrie-
dige pee
. Hij profiteerde van alles.
Maar een heel goede dirigent.
Ik speelde in die jaren in Halle
ook bij de Musical Friends van Mauri-
ce Beelen. Later is Léon Bunnens diri-
gent geworden. We speelden vaak op
kermissen – Lembeek, Pepingen, Lot,
Buizingen, ... Ik sprak dan af met drie,
vier muzikanten: een drummer, een
accordeonist, een saxofonist en ik als
trompettist. En daarmee speelden wij
op bals, uren lang. De maandag na
Pasen speelden we in Lembeek: de
paasprocessie was gedaan rond 17 uur
en dan begonnen we te spelen op het
bal, tot vier uur ’s morgens... We wa-
ren revolutionair, want vier man met
een accordeon, dat was voor sommige
mensen bijna een misdaad. Ze noem-
den dat
jasss
. In de muziekschool heb-
ben ze mij daarom buitengezet. Ze
hebben mij een formidabele dienst
bewezen, want ik ben het gaan leren
bij mensen die het kenden.
The Swinging Lyceum en Roger Rose
Op een bepaald moment kreeg ik
bezoek van een Hallenaar die er tame-
lijk goed voorzat, nog een jonge gast,
ook een Edmond. Die was in Brussel
thuis in de ‘high life’ en had met de
jongens van die klasse een jazz-orkest
gevormd, ‘The Swinging Lyceum’.
Maar ze hadden geen trompettist.
Edmond heeft mij dan meegenomen
naar de repetities, dat was op de Loui-
zalaan, bij
bätonnier
Duvergier. Diens
zoon Jacques speelde piano. Dat wa-
–
9
–
ren allemaal zonen en dochters van
miljonairs. Daar heb ik ook de vrouw
leren kennen van de toekomstige ko-
ning, Leopold III: de latere prinses
Lilian.
Toen ik een jaar of zestien was,
ben ik bij mijn zussen in Brussel gaan
wonen. Op een dag staat er een mijn-
heer aan mijn deur: Roger Rose, al
tamelijk bekend op dat moment. Hij
wou mij hebben om in zijn orkest te
komen. Ik moest geen twee keer na-
denken! Wij waren half beroeps – we
speelden elke dag in de Pantheon, de
bekendste dancing van Brussel. Ik
werkte, maar ik mocht van mijn baas
weg om vier uur. We speelden van 4
tot 6 en van 8 tot 12, elke dag.
Tijdens de oorlog speelde ik nog
bij Roger Rose. Op een bepaald mo-
ment vroegen ze om jonge mensen op
te pikken in ondernemingen om te
gaan werken in Duitsland. Daarom
ben ik totaal in de muziek gegaan. Ik
ben dus beroepsmuzikant geworden
door Hitler!
Het orkest van Roger Rose werkte
soms voor de Welfare, de culturele
dienst van het leger die ontspanning
organiseerde voor de soldaten.
“In september 1944 was er een
grondoffensief in Lommel, bij de fa-
meuze ‘Joe’s Bridge’, waar ze zo om
gevochten hebben. Wij waren daar,
het orkest van Roger Rose! In de wei
speelden we voor de troepen, Canade-
zen en Schotten onder andere. Als we
Bzzzz
hoorden, was het niet voor ons,
maar
Boem zzzz
, dat kwam langs onze
kant (lacht). Wij zaten daarmee niet in.
We waren daar de koningen he, god-
verdekke. Als je
goesting
had op een
steak, dan riep de verantwoordelijke
“Een steak voor de muzikanten”, en
dan zetten ze de vlammenwerper in
gang (lacht). De vlammenwerper!”
Met het orkest van Fud Candrix trok
Edmond Harnie onder de oorlog naar
Hilversum voor de Wereldzender. Er
werd dag en nacht muziek gemaakt,
want de zender zond zelfs uit naar
Zuid-Amerika, altijd rechtstreeks.
“Daar heb ik enorm veel geleerd. We
moesten eens naar de AVRO-studio,
dus de hele bende met de trein daar
naartoe. In het gebouw binnengeko-
men legde de Duitser van dienst uit
hoe we de studio konden bereiken: die
gang, en dan die gang daar vanachter
links. We komen in een van die gan-
gen voorbij, en we horen daar een
orkest spelen. De deur even openge-
trokken: het was het orkest van Dick
Willebrandts. Weinig
Hollanders ken-
nen dat orkest. Dat was fantastisch.
Een paar goede saxofonisten, een
klarinettist, ... De lead trompettist was
Rinus Van den Broek. En ik was een
snotneus van goed twintig jaar. Dat
orkest had af en toe dienst om 4 uur ’s
morgens. En die Hollanders gingen
ook links of rechts op een bal spelen -
‘schnabbeltjes’ noemden ze dat. Ze
hadden dikwijls dienst als ze buiten
ergens konden verdienen, dus dat
vonden ze erg vervelend. Rinus had er
–
10
–
iets op gevonden: ik nam van tijd tot
tijd zijn plaats in. Die mens heeft mij
verdomd veel geleerd.
The Internationals – Eddie Warner –
Jacques Hélian
Na de oorlog kwam ik bij The Interna-
tionals. Dat was een groep van acht
muzikanten, zonder echte leider. We
waren gewoon acht makkers en ieder-
een had een rol te spelen. De een
deed de promotie, de ander de finan-
ciën en de gage werd verdeeld. Na een
paar jaar stopte de groep omdat enkele
leden niet meer wilden reizen. Ik ben
dan opnieuw naar Fud Candrix gegaan.”
In 1953 kreeg Edmond Harnie een
aanbieding van Eddie Warner. Zijn
groep ‘Eddie Warner et sa musique
tropicale’ had Frankrijk als thuisbasis en
bestond vooral uit Zuid-Amerikanen
en Spanjaarden. Het orkest speelde
veel voor plaatopnamen; de Amerika-
nen kwamen massaal naar Europa om
hun platen te maken, omdat dat veel
goedkoper was dan in Amerika. In
1956 kwam Edmond terecht bij Jac-
ques Hélian. Zijn orkest werd in 1952
al door sommigen de beste bigband
van Europa genoemd. Haast elke dag
werd er in een andere stad gespeeld.
Een jaar later moest Hélian zijn orkest
opdoeken wegens ziekte.
(wordt vervolgd)
The Internationals. Edmond Harn
ie zit in het midden vooraan.
–
11
–
Eddie Warner en enkele van zijn muzikanten. Edmond Harnie staat in het midden op de
achtergrond.
Eddie Warner en zijn orkest met zanger Lobo
Nocho. Edmond Harnie is tweede van link
Het nieuwsblad:
Jazzlegende Edmond Harnie overleden
19/10/2016 om 17:51 door Ingrid Depraetere
Halle - In Halle overleed op 96-jarige leeftijd de jazzlegende Edmond Harnie.
Hij was trompettist en was muzikant van de halse Harmonie vanaf 1932. Hij is de harmonie 84 jaar lang blijven volgen. Verder speelde hij ook in de bigband van de muziekacademie van Tubeke. Edmond Harnie leerde ook zijn eerste noten in de Halse harmonie toen hij twaalf jaar was.
Edmond staat gekend als één van de beste jazztrompettisten in Europa. Hij speelde vele jaren bij het beroemde orkest van Kurt Edelhagen met Catharina Valente. Hij speelde ook vele jaren met het orkest van Fraçis Bay. Verder werkte hij ook met Roger Rose, Eddie Warner, Jacques Hélian en Werner Muller. Edmond Harnie was meer dan een halve eeuw professioneel muzikant. Hij won ooit de gouden Django, wat zoveel betekent als de oscar in de jazzmuziek. Voor zijn hele,muzikale carrière kreeg hij in 2004 het ereplaket van de stad Halle.
Er werd woensdag 19 oktpober afscheid genomen van Edmond in het crematorium van Ukkel.
|
Onze familiestambomen
1920 - 2016 (96 jaar)
